Aπο τον Κώστα Βαξεβάνη
Ο Κώστας Καραμανλής είχε κατά τη διάρκεια της θητείας του πολλές ευκαιρίες. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει μία. Να μην μοιάσει στον Κώστα Καραμανλή. Η συμπίεση των ποσοστών της ΝΔ σε αυτό που πολλοί ονομάζουν κατώτερη οριακή πολιτική της έκφραση, δεν είναι τυχαία. Ο απερχόμενος αρχηγός της ΝΔ είχε την ευκαιρία να εκσυγχρονίσει το κόμμα του και το κράτος. Δεν έκανε ούτε το ένα , ούτε το άλλο. Η μετακαραμανλική ΝΔ (εννοώ τον θείο Καραμανλή γιατί για τον ανιψιό θα ταιριάζει το μεταμοντέρνα) δεν κατάφερε να αποτελέσει έναν σύγχρονο πόλο, κάτι σαν ευρωπαϊκή δεξιά. Επί μικρού Καραμανλή, το κόμμα πέρασε από τις εμφυλιοπολεμικές αγκυλώσεις τις οποίες ατυχώς είχαν μελοποιήσει Μπέσυ Αργυράκη και Ρόμπερτ Ουίλιαμς, σε μια πολιτική μπουζουγκλερί και ψευτομαγκιάς. Όπου θεσμοθετείται η ευχέρεια με την οποία το τίποτα γίνεται διοίκηση του κράτους και το κακό πεζοδρόμιο πολιτική κουλτούρα .
Τα σκάνδαλα (από το Βατοπέδι ως τα ομόλογα) δεν ήταν η εξαπάτηση του Καραμανλή. Ήταν η άποψή του για το πολιτεύεσται. Με παπάδες, γυρολόγους, σαΐνια από το παρελθόν και ισορροπίες με την οικονομική διαπλοκή. Δεν ήξερε άλλο τρόπο για να κυβερνά, από το να δημιουργεί συχετισμούς και να απολυτοποιεί τις ικανότητές του. Κακά τα ψέματα, ο Καραμανλής έγινε αρχηγός της ΝΔ και της χώρας από το πουθενά. Και πίστεψε πως αυτό το «πουθενά» και το «τίποτα» ήταν η μαγική συνταγή. Και καλλιέργησε στον νεοδημοκράτη πως τίποτα δεν χρειάζεται η χώρα, εκτός από τις σωστές γνωριμίες για να γίνει κάτι σε προσωπικό επίπεδο.
Βολεμένος ο ίδιος από τη λογική Ρουσόπουλου πως όλα είναι θέμα επικοινωνίας και ο ίδιος ο μάγος της, κράτησε από την πολιτική, μόνο την εξουσία που του παρείχε. Ακόμη και την προηγούμενη βδομάδα που ως κονφερανσιέ, μπροστά σε ένα στημένο ακροατήριο έκανε «διάλογο» τηλεοπτικό (το δικό του debate), πιστεύοντας πως ξεδιπλώνει το ρητορικό του χάρισμα, ενώ κατέρρεε, έλεγε υπερφίαλα στους συνεργάτες του «τώρα έριξα τα αναμμένα κάρβουνα στον Παπανδρέου». Θλίψη για έναν πολιτικό άντρα η έλλειψη αυτογνωσίας. Θλίψη να πιστεύει, πως απέναντι σε ό,τι έκανε ή δεν έκανε, λύση είναι να γίνει Αντρέας Μικρούτσικος.
Πρόσφερε κακή υπηρεσία στη χώρα μα κυρίως στη ΝΔ η οποία κυλά στις εποχές Ράλλη. Χωρίς κανέναν εκσυγχρονισμό, χωρίς τις ιδεολογικές αναζητήσεις που θα έπρεπε να έχει. Την καταδίκασε (ενώ μπορούσε αλλιώς) να παραμείνει ένα κόμμα που συνδιαλέγεται με οικονομικούς παράγοντες, λαμόγια, κουμπάρους με ζητούμενο την εξουσία. Όχι το καλό της χώρας. Την καταδίκασε να είναι η κουτοπόνηρη Δεξιά των Stage και του βολέματος την εποχή που την γερμανική δεξιά κυβερνά η Μέρκελ και την Γαλλική ο Σαρκοζί. Δυο φορές θλίψη.
Το ζητούμενο σήμερα για τον κόσμο είναι ποια πολιτική τώρα; Τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου; Νομίζω πως η ιστορία του Καραμανλή του δείχνει το δρόμο. Ο Παπανδρέου αναλαμβάνει πρωθυπουργός 1,5 χρόνο αφ ότου τα ΜΜΕ ζητούσαν την παραίτησή του. Άρα πρέπει να ξέρει πως η λύση δεν είναι η ούτε η ευθυγράμμιση με τα οικονομικά συμφέροντα, ούτε με τα ΜΜΕ , ούτε με τους δημοσκόπους. Είναι με τον κόσμο που τον ανέδειξε.
Θα βάλει φραγμό στην ασυδοσία των τραπεζών για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά; Δεν χρειάζεται χρήματα. Θα απαιτήσει να υπάρξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα θεωρεί γνώση την παπαγαλία; Θα απαιτήσει οι προσλήψεις στο Δημόσιο να γίνονται με εξετάσεις και μόνο με εξετάσεις για να απαλλαγεί ο Έλληνας και κυρίως ο πολιτικός από την ομηρία του ρουσφετιού ; Θα χτυπήσει τη διαφθορά ακόμη και αν θύματα αποδειχθούν στελέχη του ίδιου του κομματικού μηχανισμού του;
Η εποχή που ο Έλληνας ταύτιζε την πολιτική επιλογή με τις βαθύτερες ιδεολογικές αναζητήσεις έχει μάλλον περάσει. Όχι μόνο γιατί οι ιδεολογίες επαναπροσδιορίζονται αγωνιωδώς, αλλά γιατί το βάρος από ένα άδικο, διεφθαρμένο κράτος είναι τεράστιο. Και δεν είναι θέμα ιδεολογίας η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, αλλά εντιμότητας. Δεν είμαι απολιτίκ ούτε πιστεύω πως οι αλλαγές δεν εμπεριέχουν πολιτικές πεποιθήσεις. Αλλά θεωρώ πως στην Ελλάδα λείπει η ηθική βάση που κινεί την πολιτική όποια και αν είναι. Πριν διυλίσουμε τον κώνωπα, ας μην καταπιούμε την χοντρή κάμηλο.
Δεν περιμένω από τον Παπανδρέου, όπως δεν περίμενα από τον Καραμανλή, να κάνει επανάσταση. Έχω όμως την απαίτηση να κάνει τα αυτονόητα. Μια νοικοκυρεμένη Ελλάδα, πολιτισμένη για να μπορεί ναι, όποιος θέλει να κονταροχτυπηθεί ιδεολογικά, πολιτικά ή με τη ζωή. Όλα είναι θέμα πολιτικής. Αυτό που ζούμε επί δεκαετίες δεν είναι πολιτική. Είναι το ψαλίδισμα της στο μέγεθος μέτριων, τεμπέληδων και αρπαχτικών
Καλή νύχτα και καλή τύχη κύριε Καραμανλή.
Καλημέρα κύριε Παπανδρέου αλλά μην αφήσετε τίποτα στην τύχη...
www.koutipandoras.gr